๑๓ ตุลา วันตำรวจแห่งชาติ ขอสดุดีแด่วีรกรรมของตำรวจไทยผู้วายชนม์เพื่อแผ่นดิน "โส หลานย่าโม"

"ผมไม่เคยแต่งกลอนให้ใครมาก่อนเลย ฉันทลักษณ์ไม่มีหรอกครับ แต่ผมก็ตั้งใจแต่งให้นะ ไม่ว่าพี่จะเห็นหรือไม่"

นัยน์ตาขวา สั่นไหว ดั่งฟ้าผ่า
ก่อนรู้ว่า เกิดข่าวร้าย จากแดนใต้
สิ้นเสียแล้ว คนใกล้ ใจมลาย
เราร่ำไห้ แด่พี่ชาย โสผู้กล้า

บุรุษแกร่ง ทั้งกายจิต ไม่หวั่นไหว
กำลังใจ ของพี่น้อง ร่วมเคียงบ่า
งานจะหนัก ใจสู้ ไม่บ่นว่า
ทุ่มกายา ถวายชีพ จนตัวตาย

เป็นที่รัก ดั่งครอบครัว ภุมรินทร์
เราคุ้นชิน กับรอยยิ้ม เปี่ยมความรัก
พี่อยู่ไกล ปลายด้ามขวาน ไร้คนทัก
ห่วงยิ่งนัก ตำรวจไทย ใจอาจหาญ

เมื่อต้องจาก ด้วยชีวา กล้าเกรียงไกร
เราภูมิใจ วีรกรรม ต้องกล่าวขาน
จะจำจด นามพี่นั้น ตราบเท่านาน
ตลอดกาล อติพัฒน์ หลานย่าโม

อิศรานุวัฒน์ ภุมรินทร์ แด่พี่โส ผู้วายชีพ

นั้นคือกลอนอาลัยจากผม หลังจากได้ทราบข่าวว่าพี่ชายคนที่สนิทสนม เสมือนพี่ชายคนโตคนหนึ่งในครอบครัว ที่ผมเรียกว่า "พี่ป้อม" ที่ผู้คนรู้จักกันในฐานะ "สารวัตรโส" พ.ต.ท.อติพัฒน์  หรือ โสพัฒน์ สุพรรณวิวัฒน์ ได้พลีชีพพร้อมกับ  จ.ส.ต.วิชิต อดทน (ครูโต้ง) ระหว่างการเข้าปิดล้อมตรวจค้นเป้าหมายต้องสงสัย ในเขต อ.รือเสาะ จ.นราธิวาส เมื่อวันที่ 5 ต.ค 56



ผมขอแชร์มุมหนึ่งถึงความรักที่มีแด่พี่โส ในฐานะที่เราใกล้ชิดกันเสมือนคนในครอบครัว...

ความสัมพันธ์ระหว่างพี่ป้อมกับครอบครัวนั้น(ครอบครัว ภุมรินทร์) คงเป็นเพราะความเป็นพี่น้องตำรวจ เพราะคุณพ่อของพี่ป้อมนั้น (พ.ต.ท.โสภณ สุพรรณวิวัฒน์) เคยเป็นลูกน้องของคุณพ่อผม (พล.ต.ต.ติณภัทร ภุมรินทร์) เมื่อสมัยรับราชการที่อุบลฯ เวลาผ่านไปพี่ป้อมได้เข้ารับราชการเป็นตำรวจ (นรต. รุ่น 55) และได้มาเจอกันอีกทีตอนพ่อผมเป็นนายพล และได้มาฝากเพื่อนสนิท(พ.ต.ท.ปกกิจ คล้ายเพ็ชร)เป็นนายเวรให้พ่อผม (ซึ่งปัจจุบันสารวัตรปิ๊กประสบความสำเร็จในการบริหารโรงพัก ชนะรางวัลสถานีตำรวจดีเด่น ปี 2556) เรามีความสัมพันธ์ข้องเกี่ยวกันที่โคราช เลี้ยงดูผมและน้องสาวยามที่คุณพ่อติดราชการ จนเวลาผ่านไปเราก็มีความผูกพันกันเรื่อยมา พวกเราได้เห็นความความตั้งใจและพยายามในการทำงาน มีความเปลี่ยนแปลงจนประสบความสำเร็จในอาชีพการงาน จนกระทั้งได้รับยศ พันตำรวจโท เราจึงได้เรียกพี่ป้อมว่า "สารวัตรโส"

พ่อแม่พี่ป้อมประดับยศให้ลูกชาย

พี่ป้อมจะแวะเวียนมาหาเราประจำ ส่วนถ้าเราไปโคราชจะนึกถึงพี่ป้อมเสมอ และจนกระทั้งพี่ป้อมได้สมัครเข้าร่วมในชุดปฏิบัติการสืบสวนจับกุมคดีสำคัญของศูนย์ปฏิบัติการตำรวจจังหวัดชายแดนใต้ ชีวิตพี่ป้อมก็เปลี่ยนไป


ครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกันนั้นคือ วันจันทร์ที่ 30 กันยายน 2556 พี่ป้อมและเพื่อนสนิท สารวัตร ปิ๊ก พ.ต.ท.ปกกิจ คล้ายเพ็ชร และภริยา มาแสดงความยินดีที่คุณพ่อผมขึ้นรองผู้บัญชาการ พี่ป้อมเป็นคนที่เนี้ยบเรื่องเครื่องแบบมากๆ พี่ป้อมและพี่ปิ๊กจึงขอขัด และติดเครื่องหมายให้พ่อของผม จากนั้นเราก็ไปทานข้าวเย็นร่วมกัน ระหว่างการทานข้าว โดยปกติแล้วเราจะคุยกันเรื่องปืน และการออกกำลังกายกัน แต่วันนั้นผมคุยกับพี่ป้อม และมีคำถามว่า
ผม : พี่ถือเคล็ดอะไรก่อนออกปฏบัติงานไหม ให้แคล้วคลาดอะไรประมาณเนี่ย?
พี่ป้อม : .... ไม่มีหรอก พี่ก็จะทำให้เต็มที่ พี่เตรียมตัวตายทุกวัน อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
โดยที่ผมไม่รู้หรอกว่าวันนั้นจะเป็นการพูดคุยที่เห็นหน้ากันครั้งสุดท้าย

ระหว่างนั้นตาขวาของผมกระตุกไม่หยุด และรุนแรงมาก ทั้งอาทิตย์เลย และไม่รู้ทำไมถึงกระตุกแบบนี้ คงต้องไปหาหมอละมั่ง

เช้าวันเสาร์ที่ 5 ตุลาคม 56 พี่ป้อมทัก Line มาหาผม พูดถึงเรื่องเทปรายการทีวีรายการหนึ่งที่ผมเคยไปออก แกอยากดูมาก และหามาดูจนได้ ก่อนที่ผมจะส่งให้แกดูด้วยซ้ำ และจบบทสนทนาในเวลา 11.30น. ซึ่งในตอนนั้นคงเป็นเวลาที่แกกำลังออกปฏิบัติการปิดล้อมที่รือเสาะอยู่


แปลกประหลาดช่วงบ่ายในวันเดียวกันตาขวาผมหายกระตุกแบบสนิท และจากนั้นไม่นานน้องสาวผมร้องไห้ลงมาจากบนบ้าน
ผมถามว่า "มิงค์เป็นอะไร?"
น้องสาวผมตอบกลับมาว่า

"พี่ป้อมตายแล้ว"

ณ เวลานั้นผมอธิบายอะไรไม่ถูกอีกแล้ว ความรู้สึกมันหายไปทันที ในเวลาไม่นานผมก็ได้ร้องไห้แบบไม่เคยร้องมาก่อนในรอบหลายปีที่ผ่านมา


ในวันจันทร์ที่ 7 ตุลาคม 2556 ครบรอบ 1 อาทิตย์ที่เราได้เจอกันหลังทานข้าวเมื่อวันจันทร์ที่แล้ว
แต่แค่ครั้งนี้ผมมาหาพี่ มารับพี่กลับบ้าน และพี่ไม่ได้คุยกับผมอีกแล้ว ...


พิธีส่งศพจากท่าอากาศยานปัตตานีไปที่วัดสามัคคี อ.เมือง จ.นครราชสีมา


เมื่อวาน ๑๒ ตุลาคม มีงานพระราชทานเพลิงศพพี่ป้อม ณ เมรุวัดสามัคคี จ.นครราชสีมา พล.ต.อ.อดุลย์ แสงสิงห์แก้ว ผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ เป็นประธานประกอบพิธีพระราชทานเพลิงศพในเวลา 16.00น. ซึ่งก่อนหน้านั้น ท่านได้ไปงานพระราชทานเพลิงศพ จ.ส.ต.วิชิต อดทน  ที่ จ.ขอนแก่น




ซึ่งงานพระราชทานเพลิงศพของพี่ชายจัดได้สมเกียรติที่สุด สมกับเป็นวรีบุรุษของแผ่นดิน

เพื่อนตำรวจ นรต.55 ร้องเพลงสดุดีแด่สารวัตรโส


พี่ป้อมบอกผมเสมอว่าอยากเห็นไบโอแต่งชุดเครื่องแบบ ผมเองก็ไม่รู้จะได้แต่งให้พี่ดูยังไง ผมทำงานที่กระทรวงยุติธรรม กรมผมของเอง(สำนักงานกิจการยุติธรรม) ก็ไม่ได้เหมือนพวกกรมราชทัณฑ์ที่แต่งกันแทบทุกวัน แต่กลายเป็นว่าผมได้แต่งชุดเครื่องแบบในงานราชการครั้งแรกในชีวิต ดันเป็นงานพระราชทานเพลิงศพของพี่ซะเอง...

แม้จะไม่ได้เป็นชุดเครื่องแบบตำรวจอย่างที่พี่คิดไว้ แต่วันนี้ผมได้แต่งมาให้พี่เห็นแล้วนะครับ


ซึ่งในช่วงเช้าของวันพระราชทานเพลิงศพ ในช่วงเดินทางไปโคราช ผมได้บอกพี่ป้อมว่า ..


จนกระทั้งช่วงเวลาสุดท้ายมาถึง ความเศร้าเสียใจของทุกคนในครอบครัวที่ต้องเห็นใบหน้าของพี่ป้อมเป็นครั้งสุดท้าย ถึงเวลาที่เราต้องส่งพี่ป้อมไปสู่ประตูสวรรค์แล้ว

สิ่งที่เกิดขึ้นท่ามกลางความเศร้าเสียใจและความอาลัยของครอบครัว สิ่งที่ผมและคนอื่นๆเห็นก็คือ ใบหน้าของพี่ป้อม ..

"มีรอยยิ้ม"

พี่ป้อมยังยิ้มให้ทุกคนอยุ่


ผมเชื่อว่าพี่มีความสุขในสิ่งที่พี่ทำ และพี่ไม่เสียดายชีวิต ที่ได้ทำไปเพื่อแผ่นดินของเราครับ





๑๓ ตุลา วันตำรวจแห่งชาติ ขอสดุดีแด่วีรกรรมอันหาญกล้า ของตำรวจไทยผู้วายชนม์เพื่อแผ่นดิน พี่ป้อม หรือ สารวัตรโส พ.ต.ท.อติพัฒน์ สุพรรณวิวัฒน์ ขอให้ดวงวิญญาณของพี่ชายไปสู่สุขติครับ

โส หลานย่าโม

นายอิศรานุวัฒน์ ภุมรินทร์ ไบโอ น้องรักของพี่




VDO พิธีส่งศพพี่โส

เนื้อหาและภาพบางส่วนเป็นของนายอิศรานุวัฒน์ ภุมรินทร์ สามารถนำไปเผื่อแพร่ได้ โดยให้ Credit เจ้าของเนื้อหา เพื่อให้เกียรติ พ.ต.ท.อติพัฒน์ สุพรรณวิวัฒน์ ผู้ล่วงลับด้วยครับ

ขอบคุณครับ
Source : https://www.facebook.com/biokuchizuke